Selenite Dreams, gepresenteerd bij Audemars Piguet in Brassus, Zwitserland, is een tentoonstellingsontwerp van BUREAU (Daniel Zamarbide, Carine Pimenta, Galliane Zamarbide) dat de aanwezigheid en de essentie van gips als materiaal en de transformatie ervan in de ruimte onderzoekt.
Bij binnenkomst in de tentoonstelling bevinden de kunstwerken van onder anderen Nina Beier, Latifa Echakhch, Raphael Hefti, Olivier Laric en Christodoulos Panayiotou zich in een schijnbaar ongedefinieerde witte grot van gipswanden en gewelven die de bezoeker in nauw contact brengen met de kunstwerken.
In navolging van Dali's begoochelende kunst lijkt de gebruikelijke witte kubusconditie van een tentoonstellingsruimte te zijn gesmolten, waardoor onduidelijke randen en een ruimtelijk continuüm of topologische formatie ontstaan.
In reactie op Jill Stoner's boek 'Towards a minor architecture' beschouwt BUREAU zichzelf als 'kleine architecten'. Daarom is het werken met gips geschikt voor deze laatste tentoonstelling; gips, de gewonnen vorm van gips, bestaat voornamelijk uit calciumsulfaatdihydraat. Het is een eenvoudig materiaal dat overal ter wereld is gebruikt om meesterwerken voor te stellen en erop vooruit te lopen, door figuratieve positieve mallen van definitieve sculpturen te maken.
Het materiaal verwijst ook naar mythologische mijmeringen, want het synoniem van gips is seleniet, een materiaal waarnaar wordt verwezen in de dromerige sfeer van Selene, godin van de maan, en dat in verband wordt gebracht met vele wonderbaarlijke plaatsen, zoals de prachtige kristalgrotten - La Cueva de los ristales - in Naica, Chihuahua, Mexico. In andere vormen wordt gips gebruikt voor botbreuken, verwondingen aan weke delen, orthopedische ziekten en ontstekingsprocessen, en brengt het stabiliteit en rust aan gewonde lichaamsdelen.
