In het hart van Sydney is een iconisch monumentaal gebouw door architecten omgetoverd tot een 5-sterrenhotel van wereldklasse voor de Capella Hotel Group. Het project markeert de eerste stap van de groep in Australië.
De Schots-Australische architect George McRae ontwierp het oorspronkelijke gebouw voor de regering van New South Wales. Het eerste deel van het monumentale gebouw werd in 1912 gebouwd en het tweede deel twee jaar later. Het monumentale gebouw ligt op slechts 400 meter van de haven van Sydney en heeft indrukwekkende zandstenen gevels in Edwardiaanse barokstijl die herinneren aan de grootse architectuurgeschiedenis van Sydney.
De opdracht voor de architecten was om zoveel mogelijk van het originele erfgoed te behouden en tegelijkertijd een modern luxe hotel te huisvesten. Gezien het belang van het erfgoedaspect werkten de architecten vanaf het begin van het project nauw samen met erfgoedconsultant Urbis om de geschiedenis van de locatie volledig te begrijpen en ervoor te zorgen dat alle gebieden die van uitzonderlijk belang zijn voor het erfgoed werden gerestaureerd of behouden en dat alle storende of nadelige ingrepen werden verwijderd.
Als onderdeel van de renovatie hebben de architecten de oorspronkelijke plattegronden in ere hersteld en op elke verdieping een cirkelvormige toegangsgang geïntroduceerd met uitzicht op een in ere herstelde rechtlijnige centrale binnenplaats. Gasten kunnen zich vanaf elk niveau oriënteren door omhoog naar de hemel of omlaag naar de binnenplaats te kijken. Een andere belangrijke stap was het verwijderen van massieve muren die niet origineel waren voor de architectuur tussen de toegangsgang en de historische trap. In plaats daarvan zijn er op maat gemaakte houten deuren met glazen zijlichten geplaatst, die een visuele en fysieke verbinding creëren tussen de trap en de lift in de lobby.
De historische perimeterplaat rond het hele gebouw werd behouden, terwijl de badkamers, hoofdleidingen en diensten naar het dak zich op een nieuwe opgevulde plaat bevonden. Hierdoor werd binnendringen in de historische vloer voorkomen en konden de architecten spelen met het verhogen van de ingang om het grondvlak te verbeteren.
Naast de bestaande beplanting en originele details zorgen hedendaagse ingrepen voor een betere gastervaring en een lange levensduur van het gebouw. Het herstellen en upgraden van de marmeren monumentale trap was een bijzondere uitdaging. De bestaande smeedijzeren balustrades waren te laag en de marmeren traptreden waren kromgetrokken door jarenlang gebruik. Hierdoor voldoet de trap niet meer aan de moderne bouwvoorschriften. De architecten werkten nauw samen met de aannemer en deskundige steenhouwers om nieuwe marmeren traptreden te ontwerpen met prachtige contrasterende nosings, messing sierlijsten en een glazen balustrade. De details van het historische metalen krulwerk zijn op de voorgrond geplaatst op een respectvolle, naadloze manier die de functionaliteit realiseert met behoud van de historische integriteit.
Een moderne uitbreiding van vier verdiepingen is een antwoord op en een uitbreiding van de monumentale structuur eronder. Het is behandeld als ondergeschikt aan het oorspronkelijke gebouw, zowel qua massa als qua ontwerp, het is teruggezet en omwikkeld met op maat gemaakte geanodiseerde metalen lamellen met gebogen glazen hoekdetails die de erfgoedarchitectuur aanvullen. De nieuwe verdiepingen bevatten grotere suites met kamers, die duidelijk verschillen van het oude gedeelte door een verandering in plafondhoogte en ramen, maar met behoud van de ontwerpidentiteit van het hotel als geheel.
Het dakontwerp is een centraal element in het totale plan, vooral omdat het zichtbaar is vanaf naburige hoge gebouwen. Het omvat op maat gemaakte gevelbekleding en geperforeerde schermen in een knipoog naar de historische metaalwerkdetails van Farrer Place, die het dakvlak en de voorzieningen verbergen en het gebouw van bovenaf leesbaar maken, net als vanaf de straat.
De bestaande gevels zijn anders gebouwd omdat het gebouw in twee helften is opgetrokken. De noordelijke gevel is dragend en de zuidelijke gevel is puur decoratief, met daarachter een dragend stalen frame. De verschuiving tussen noord en zuid is aan de buitenkant niet waarneembaar, maar het onderscheid wordt gedefinieerd door de kunst in het hotel, die verwijst naar de portefeuilles van de overheidsdepartementen die voorheen elk de helft van het gebouw in beslag namen.
De behandelkamers bestaan uit een reeks sculpturale in elkaar grijpende kubussen in bronskleur die in de ruimte zijn geplaatst, waarbij elke kamer zich onder een daklantaarn bevindt. Ook de gerestaureerde lantaarns zorgen voor overvloedig natuurlijk licht en vieren de wisselwerking tussen erfgoeddetails en moderne luxe. Het wellnesscentrum omvat een zwembad dat op een hoogte van 20 meter is opgehangen en waarvoor innovatieve technische oplossingen nodig waren.
Kunstwerken zoals de metalen dozen van Donald Judd en de installatie Model van Antony Gormley vormden de basis voor het concept van het wellnesscentrum, terwijl de installatie 20:50 van Richard Wilson de inspiratie vormde voor het zwembad. Het zwembad loopt over de hele lengte van de ruimte onder de lange lantaarn van het erfgoeddak en de weerspiegelingen helpen de indruk van een galerie te wekken, wat hint naar het vroegere gebruik van de ruimte. Het ontwerp en de esthetiek van de galerie op niveau 6 zijn gedurende de zeven jaar van het project consistent gebleven en zijn nu gerealiseerd zoals oorspronkelijk bedoeld.
De behandelkamers bestaan uit een reeks sculpturale in elkaar grijpende kubussen in bronskleur die in de ruimte zijn geplaatst, waarbij elke kamer zich onder een daklantaarn bevindt. Ook de gerestaureerde lantaarns zorgen voor overvloedig natuurlijk licht en vieren de wisselwerking tussen erfgoeddetails en moderne luxe. Het wellnesscentrum omvat een zwembad dat op een hoogte van 20 meter is opgehangen en waarvoor innovatieve technische oplossingen nodig waren.
Kunstwerken zoals de metalen dozen van Donald Judd en de installatie Model van Antony Gormley vormden de basis voor het concept van het wellnesscentrum, terwijl de installatie 20:50 van Richard Wilson de inspiratie vormde voor het zwembad. Het zwembad loopt over de hele lengte van de ruimte onder de lange lantaarn van het erfgoeddak en de weerspiegelingen helpen de indruk van een galerie te wekken, wat hint naar het vroegere gebruik van de ruimte. Het ontwerp en de esthetiek van de galerie op niveau 6 zijn gedurende de zeven jaar van het project consistent gebleven en zijn nu gerealiseerd zoals oorspronkelijk bedoeld.
In samenwerking met Aspect Studio hebben de architecten ook het aangrenzende Farrer Place buiten de hoofdingang getransformeerd met nieuwe bestrating, groen en zitplaatsen die de ruimte opnieuw bestempelen als een centraal stadsplein en de bredere stad erbij betrekken. De architecten hebben hard gewerkt om een relatie te leggen met het openbare buitengebied en zo een uitnodigende aankomstsequentie te creëren voor gasten en voorbijgangers.
