In Syracuse, NY, heeft de in Los Angeles gevestigde architectuurstudio MILLIØNS de oostelijke vleugel van het Everson Museum opnieuw vormgegeven. Het museum, ontworpen door I.M. Pei, werd oorspronkelijk voltooid in 1968 en bezit vandaag de dag een van de belangrijkste keramiekcollecties van Amerika. Het project is een prachtig voorbeeld van hergebruik en biedt een evenwicht tussen innovatie en respect voor de oorspronkelijke concepten van Pei.
Het initiatief voor het project kwam van de in Dallas gevestigde keramiekverzamelaar Louise Rosenfield, die aanbood een uitbreiding van het oorspronkelijke museum te financieren en haar collectie van meer dan 4000 stuks functioneel keramiek te schenken - maar alleen als de stukken gebruikt konden worden in een nieuw café en niet alleen tentoongesteld zouden worden. De oorspronkelijke competitie was beperkt tot slechts één kwadrant van de bovenverdieping. MILLIØNS brak met de wedstrijdgidsen en stelde een veel breder herontwerp voor van de gehele oostvleugel van het museum rond het centrale thema van het uitbreiden van de publieke toegang tot kunst.
Het ontwerp concentreert zich rond glazen torens van twee verdiepingen die de Rosenfield-collectie huisvesten en licht in de ruimte brengen. De torens bevatten open rekken, waardoor bezoekers in het café met de hand het keramische voorwerp kunnen kiezen waarvan ze willen eten of drinken, waardoor de grenzen tussen kunst en publiek op een ongewone manier vervagen.
Deze grensvervaging strekt zich uit tot wat traditioneel een algemene scheiding is tussen de 'voorkant van het huis' en de 'achterkant van het huis' van musea. MILLIØNS stelde een 'derde ruimte' voor als een hybride tussen voor- en achterkant, die het mogelijk maakt dat afzonderlijke activiteiten als tentoonstellen, bewaren en onderhouden naast elkaar kunnen bestaan en door het publiek kunnen worden ervaren.
De architecten legden uit dat de oostelijke vleugel altijd al een beetje los heeft gestaan van de rest van het museum. De bovenverdieping is openbaar toegankelijk, maar de benedenverdieping is alleen toegankelijk voor het personeel - hoewel ze visueel en akoestisch met elkaar verbonden zijn door een dubbelhoog atrium genaamd Mather Court. Het herontwerp vindt deze benedenverdieping opnieuw uit als een semi-openbare ruimte voor evenementen en tentoonstellingen, terwijl er een nieuwe onderzoeksbibliotheek en gerenoveerde kantoren voor het personeel worden gecreëerd.
Door de bovenste en onderste verdiepingen van de East Win heeft MILLIØNS een reeks nieuwe tentoonstellingselementen voor de Rosenfield collectie gecreëerd.
Andere nieuwe onderdelen zijn onder andere een samenwerking met Jonathan Olivares (Senior Vice President van Knoll), met een serie gemeenschappelijke tafels die fungeren als extra curatoriale oppervlakken voor de keramiek.
Buiten werd extra geld uitgetrokken voor het uitgebreide onderhoud, het waterdicht maken en het behoud van het oorspronkelijke gebouw. De betonnen gevel werd schoongemaakt om de roze tint te onthullen en de bestrating werd opnieuw gelegd met zorgvuldige aandacht voor het originele aggregaat. Historisch onderzoek door MILLIONS leidde tot nieuwe plantenbakken voor de nieuw geopende patio voor het café.
MILLIØNS legt uit dat wat echt opviel voor hen in dit project het besef was dat het betongranulaat waar I.M. Pei mee had gewerkt eigenlijk roze getint was, en er zijn veel roze tinten verspreid over het museum. Deze ontdekking opende een meer genuanceerde benadering van kleur. Het betonnen palet van het museum is veel dynamischer dan je zou denken.
Uiteindelijk laat het nieuwe werk zich stilletjes gelden, verdwijnt het naar de achtergrond, materialiseert het daglicht en transformeert het de hele oostelijke vleugel, maar met slechts minimale wijzigingen aan het oorspronkelijke architecturale weefsel.
De werken begonnen in de zomer van 2020, terwijl het museum gesloten was voor het publiek tijdens de Covid pandemie.
